fifty shades of blue

Lieve allemaal,

Vanuit ons vaste stekkie in Bo's Coffee ga ik jullie hopelijk verblijden met een nieuw verhaaltje over onze belevenissen in het verre Azië. Ongeveer elke dag zijn we in dit koffietentje te vinden waar we hard aan onze opdrachten werken onder het genot van een lekkere koffie (oke soms een froccino met lekkere smaakjes als we goed gewerkt hebben, maar dit proberen we zo min mogelijk te doen haha). We zitten redelijk op schema als je je bedenkt dat we de eerste 10 dagen niks aan opdrachten hebben kunnen doen door het introductieprogramma in Manilla. Fijn gevoel is dat! Naar veler verzoek zal ik dan nu uitleggen wat wij precies doen op stage.

FORGE is een organisatie die zich richt op CSEC, Commercially and/or Sexually Exploited Children. Er bestaan twee takken binnen FORGE, de Community Organizing Division (COD) en de Social Outreach Division (SOD). De laatste is weer onderverdeeld in drie projecten, en wij werken voor het RESCUE project (Rescuing Sexually-Exploited Children Under Eighteen). De kinderen waar wij mee werken zijn dus vaak het slachtoffer van seksueel misbruik, soms met een commercieel tintje wat betekent dat het misbruik niet alleen binnen de vier muren van het huis zijn gebleven maar via pornografie de wereld in zijn gegaan. Ook kinderen met grote kans om te worden geëxploiteerd komen bij FORGE. De organisatie biedt de kinderen een activity centre in Cebu City en Lapu-Lapu City, waar ze kunnen komen voor verschillende activiteiten. Er worden bijvoorbeeld study sessions georganiseerd waarin informatie wordt gegeven over bijvoorbeeld SOA's of hygiëne. Daarnaast krijgen de kinderen en hun ouders een soort cursus aangeboden over hoe om te gaan met elkaar en hoe ze samen tot een toekomstplan kunnen komen. Ook kunnen de kinderen terecht voor counseling sessies met de medewerkers. Tot slot worden er group dynamics sessions gegeven, sessies in een grotere groep waarin het zelfbewustzijn en het zelfvertrouwen van de kinderen worden vergroot. In deze sessies gaan wij een rol spelen de komende twee maanden.

In de eerste weken hebben we vooral geobserveerd wat er gedaan werd tijdens de sessies. We mochten documenten inzien en bij alles aanwezig zijn. We zagen wat werkte en wat niet en hebben met deze informatie een "getting to know each other" sessie voorbereid. We vonden het belangrijk dat de kinderen ons en elkaar leerden kennen voor we verder gaan met het geven van de sessies in de volgende weken. De sessie hebben we in Cebu en Lapu-Lapu gedaan. Heel leuk om te doen! De komende weken zullen we nog meer sessies voorbereiden en doen, en daarnaast zullen we andere werkzaamheden verrichten. Ik ben bijvoorbeeld mee geweest op huisbezoek bij drie jongeren. Zij wonen in een arme community in de buurt van het activity centre met hun families. De bedoeling van de huisbezoeken is om te kijken hoe het gaat tussen de ouders en de kinderen. Interessant om de verschillen en overeenkomsten tussen de huisbezoeken in Nederland en de Filipijnen te zien!

Elke maand komen we met de hele SOD samen om de planning te bekijken. Alle verschillende projecten leggen hun schema's naast elkaar en in overleg kunnen wij onszelf inplannen in de verschillende activiteiten. Daarnaast zijn wij vrij om onze eigen weekendjes weg in te plannen, als we dit maar in overleg doen. Daarnaast hebben we tijd om aan onze opdrachten te werken, wat ook veel tijd kost. Het onderzoek wat we gaan doen richt zich op de group dynamics sessions die we geven, dus dat scheelt. Zo zijn we vaak met hetzelfde onderwerp bezig.

We zijn al redelijk geïntegreerd in de Filipijnen en binnen FORGE. Collega's zijn hier ontzettend belangrijk en worden gezien als een soort familie. Omdat iedereen zo veel werkt zien ze elkaar natuurlijk ook veel wat een hechte band met zich meebrengt. Daarnaast wordt tijdens elke meeting een rondje gedaan met hoe iedereen zich voelt, zowel privé als op het werk. Ook worden verschillende activiteiten gedaan. Laatst hadden we een teambuilding activiteit met de hele organisatie. Eerst zijn we buiten een beetje gaan "sporten" (het was meer in een rondje staan en wat bewegen haha) en daarna hebben we in de moestuin van de organisatie gewerkt. Dit doen ze elke maand hier. Volgende maand gaan we waarschijnlijk volleyballen en basketballen, super leuk!
De hechte band tussen de collega's is ons afgelopen weekend ook duidelijk geworden. We zijn namelijk uitgenodigd voor de bruiloft van Chennee, een van onze collega's. Met heel de SOD zijn we hierheen gegaan. Typisch: we zouden tussen 6:30 en 7:00 verzamelen. Wij waren natuurlijk op tijd (Nederlandersssss heuhj!), maar er was nog maar één collega. Uiteindelijk was iedereen, inclusief bus, er pas om 9:00. We hebben dus 2 uur gewacht. TWEE. Gelukkig hadden we kaarten mee en konden we lekker een-en-dertigen haha. Toen 3,5 uur in een net iets te kleine bus voor ons allemaal, en vooral voor onze lange Nederlandse benen, gezeten. Een beetje gebroken kwamen we aan bij het ouderlijk huis van Chennee waar haar moeder een lunch had voorbereid. Na de lunch gingen we op weg naar onze accommodatie. Ook weer typisch: deze was te klein voor het aantal mensen met wie we waren. Dat was voor latere zorg, we moesten toen gauw opmaken en omkleden voor de bruiloft. Heel gek om ineens iedereen opgemaakt en met een mooie jurk te zien, maar heel leuk! Met z'n alle toen het busje weer in en nog eens een uur gewacht bij de kerk tot de dienst eindelijk begon. Ze zijn hier vrij gelovig dus het was een kerkdienst van ongeveer 1,5 uur. Tussendoor viel de stroom uit, beetje jammer, vooral ook omdat de ventilatoren het ook niet meer deden. Iedereen zat dus te zuchten en te steunen en met een eigen waaiertje heftig te wapperen om het zweet tegen te houden. Wat ik hieruit heb geleerd is dat ik nooit in de zomer wil trouwen, veel te warm. Uiteindelijk ging aan het einde van de dienst de stroom weer aan en was het tijd voor de foto's. Er werd omgeroepen wie er met het bruidspaar op de foto mocht, en iedereen kwam aan de beurt. Dit duurde wel een half uur tot een uur! De collega's werden ook naar voren geroepen, als de FORGE family. Iedereen gebaarde heftig dat wij ook mee moesten op de foto, bijzonder!
Na de fotosessies zijn we met het busje letterlijk om de hoek gereden waar het diner zou plaatsvinden. De accommodatie (aan zee!) was heel mooi ingericht, in marinier sferen omdat de man van Chennee marinier is. We moesten overigens allemaal in "ocean blue" komen, maar omdat we dit echt niet konden vinden had iedereen gewoon een net iets andere tint blauw aan. Ook een heel mooi gezicht! Het bruidspaar heeft nog een kleine dans gedaan, Chennee met haar vader en Marson met zijn moeder. Daarna gingen zij samen dansen en kreeg iedereen een envelopje waar we geld in moesten doen. Deze envelopjes konden we dan aan de linten klippen die naast Chennee en Marson vastgehouden werden door bruidsmeisjes en bruidsjonkers. Dit was een soort bruidscadeau. Nadat je dit envelopje had vastgeklipt kon je nog even een kleine gelukswens geven aan het bruidspaar. Toen de dans afgelopen was en na wat toespraken konden we eten opscheppen via een buffet, alleen rijst en wat varkensvlees op verschillende manieren bereid. Er werd geen alcohol geschonken, iedereen kreeg cola of sprite, net wat de ober op zijn dienblad had staan. Pas op het einde kwam de "wine-parade" en kreeg iedereen een half glaasje mierzoete, licht mousserende witte wijn, met een stukje van de bruidstaart. Toen dit op was was het feest al weer voorbij. Er was niet gedanst door de gasten of wat dan ook en het was pas 8 uur. Wij vonden dit heel bijzonder! Omdat het zo vroeg was, en er uiteindelijk geen passende accommodatie meer gevonden was waar we konden slapen, zijn we toen met het busje weer teruggereden naar Lapu-Lapu. Dit vonden we stiekem wel fijn, lekker in ons eigen bedje slapen. Ook al ligt het bed niet echt lekker (super dun matras), het is toch een beetje ons thuis geworden!

Heel bijzonder om dit weekend bij een Filipijnse bruiloft geweest te zijn. De dag daarna, gisteren dus, hebben we de hele dag voor onszelf aan school gewerkt. Toen we pauze aan het houden zijn heb ik de stoute (hardloop) schoenen aangetrokken en heb ik me ingeschreven voor de halve marathon van Lapu-Lapu. Deze wordt gehouden in de nacht van 14 op 15 november, om 2uur. Dit omdat het anders te warm is en te druk op de weg. Grappig detail: de zevenheuvelennacht begint in Nijmegen om 19:00, en omdat het hier 7 uur later is beginnen we dus op dezelfde tijd! LEUK! Ik ben heel benieuwd naar de hardloopwedstrijd. Ik probeer af en toe te trainen en ik ben alweer tot 15 kilometer gekomen, maar het is hier zo warm dat we het maar niet over mijn tempo hebben. Maargoed, meedoen is belangrijker dan winnen zullen we maar zeggen. Tegen die tijd horen jullie wel hoe het is gegaan!

Voor nu rest mij alleen nog een aantal wistjedatjes. Wist je dat....
- in de Filipijnen vanaf september al kerstmuziek klinkt? De straten worden nu ook steeds meer versiert met kerstlichtjes.
- als je ergens gaat eten je eerst moet vragen welke dingen van de kaart beschikbaar zijn? Vaak is de helft van de kaart niet op voorraad..
- wij de froccino's van de Bo's Coffee moeilijk kunnen weerstaan? Zo'n lekkere refreshment op een warme dag, maar zo slecht voor de lijn..
- het regenseizoen hier waarschijnlijk is afgelopen? Het is lang geleden dat het heeft geregend, de grond is droog en de dagen worden steeds warmer.
- de typhoon ons gelukkig niet heeft getroffen, maar alleen over het eiland Luzon is gegaan?

Doeiiii lieve mensen, tot de volgende keer.

Liefs, Lisa