leave nothing but your footprints

Lieve allemaal,

Na weer een heftige week dan nu eindelijk het verslag over ons weekend in Negros en mijn geslaagde halve marathon.

Nadat we ons visum hadden verlengd konden we weer een nieuw weekendje weg plannen. Negros, het buureiland van Cebu, stond nu op de planning. Zaterdagochtend (7 november) zijn we richting vliegveld gereden. Van tevoren ontstond er nog stress over malariapillen. Op de eilanden Luzon en Palawan, waar we onze laatste maand willen gaan reizen, moeten we sowieso malariapillen slikken. Hiervoor heb ik voldoende pillen meegenomen. Ik heb echter niet nagedacht over eventuele weekendjes tussendoor op eilanden waar malaria voorkomt, en dat je de pillen 7 dagen na terugkomst ook nog moet slikken. Als ik op Negros zou slikken, zou ik dus te weinig hebben voor de laatste maand. Na lang wikken en wegen hebben we een plan bedacht waardoor het allemaal goedkomt: Malou haar ouders nemen extra pillen voor mij mee die mam heeft gehaald tussendoor. Ik heb dus op Negros gewoon de pillen kunnen slikken en ben niet ziek geworden haha!
Na deze conclusie konden we dan eindelijk naar het vliegveld, waar we erachter kwamen dat we vertraging hadden. In plaats van 10:20 uur zouden we 12:25 uur vertrekken. Shit happens.. wij wachten en wachten tot we uiteindelijk, 45 minuten van tevoren zoals stond aangegeven, wilden inchecken. Kon niet meer, we hadden 45 min voor de oorspronkelijke vertrektijd moeten inchecken. Na veel gedoe en 3 mensen gesproken te hebben konden we ze overtuigen dat we nog mochten inchecken, en eenmaal ingecheckt was de vlucht nog meer vertraagd naar 13:30.. achteraf wel een beetje dom van ons natuurlijk, maar ach dan weten we dat voor de volgende keer haha. Na aangekomen te zijn op Dumaguette, Negros, zijn we gaan inchecken in het hostel en hebben we heerlijk geluncht aan zee. Verder die dag niet meer zo veel gedaan. De volgende dag zijn we, door foute instructies van onze tricycle chauf, helemaal verkeerd gereden en konden we die dag niet meer naar de Twin Lakes. Een andere chauf heeft ons toen naar de boten gebracht waarmee we naar Apo island konden gaan, een paradijsje op aarde. Hier zouden we met reuze schildpadden kunnen zwemmen, maar of course kwamen die alleen 's ochtends tevoorschijn. Niks gezien dus, maar wel heerlijk gerelaxed op het strandje. Op de terugweg over de ruige zee genoten van het uitzicht. Links zagen we de ondergaande zon, rechts een regenboog. Voor ons het prachtige bergachtige landschap van Negros. Ondertussen de golven getrotseerd, zeiknat geworden, maar het was een heerlijk tochtje.
De volgende dag zijn we gelukkig zo slim geweest om een tour te boeken naar de Twin Lakes bij ons hostel. Om 8 uur vertrokken we in ons privébusje met privéchauf Butch. De omgeving werd hoe langer hoe mooier en na een uur/anderhalf uur kwamen we aan bij het eerste meer. Hier kon de wandeling beginnen. Na een superleuke tocht over rotsen en ongelijke paden kwamen we aan bij het tweede meer. Een Filipijnse jongen en meisje liepen met ons mee (stukje langzamer wel, wij Nederlanders stappen flink door). Eenmaal aangekomen moesten we eigenlijk, gezien de tijd, meteen weer terug. Na de tocht kwamen we helemaal bezweet en oververhit aan bij het restaurantje waar onze chauf op ons wachtte. Hier kregen we een broodje en de lekkerste banaan die ik ooit heb gehad. En toen konden we weer door. Next stop: Casaroro Falls. Een helse maar toch paradijselijke tocht kon beginnen. Eerst 335 trappen omlaag en toen, na een half uur klimmend, springend en door de rivier banjerend, aangekomen bij de prachtige waterval. Na een fotoshoot en een korte rustpauze zijn we dezelfde route weer teruggelopen, met als absolute klapper de 335 trappen weer omhoog. Top! Nu echt gesloopt kwamen we boven waar we gelukkig wat tijd hadden om uit te puffen voor onze chauf ons weer kwam halen voor de bonusronde: de Red Rock hotspring! Uit deze rooie rotsformatie komt natuurlijk, warm water. Ze hebben hier een soort kleine "spa" omheen gebouwd waar je in het natuurlijke water tot rust kunt komen, net wat onze spiertjes nodig hadden. Heerlijk! Het water ruikt niet zo fris, maar ach, we konden in ons hostel ook warm douchen gelukkig. Die avond zijn we heerlijk uiteten geweest en nog wat gaan drinken in een barretje aan zee. Ineens was het kwart over drie ('s nachts ja) en was er niemand meer, toen werd het toch wel tijd om naar het hostel te gaan.. De volgende dag weer terug naar Lapu-Lapu!

Dus waarom heet dit verhaaltje leave nothing but your footprints? Wat ik nergens heb benoemd, en wat me het weekend in Negros extra duidelijk is geworden, is dat de Filipijnen een prachtig land is, maar de mensen hebben hier geen idee hoe ze met afval om moeten gaan. Apo island bijvoorbeeld. We konden daar niet normaal snorkelen zonder aan het einde allemaal plastic troep uit ons haar te vissen. De eigenaar van ons hostel zei dan ook voordat we weg gingen naar Twin Lakes: "We want to preserve these natural spots. Make sure you leave nothing but your footprints." oftewel, laat niks anders achter dan je voetsporen. Als ik 's ochtends ga hardlopen zie ik vaak dat ze de bermen vegen. Wat goed! denk ik dan. Totdat ik dezelfde weg een halfuur later weer passeer en ik zie dat ze de stapeltjes afval in brand hebben gestoken. Dit doen ze in onze community ook dagelijks. Mensen hebben niet door hoe erg dit het milieu verpest, en natuurlijk ook hun eigen gezondheid.. Ze kunnen hier echt nog een hoop leren van de DAR die wij in Nijmegen hebben (hulde trouwens aan de mannen en vrouwen van de DAR die een prijs hebben gewonnen voor hun optreden tijdens de vierdaagse!).

Leave nothing but your footprints slaat natuurlijk niet alleen op het milieu. Want welk puntje van mijn Filipijnen bucketlist heb ik afgelopen weekend nog meer kunnen afvinken? Precies! Ik heb een halve marathon gelopen, en wel The Historic Resort City Marathon of Lapu-Lapu City. Het startschot klonk om 2 uur 's nachts, en natuurlijk (stipt als ik ben) was ik er al om half 1. Ik heb hier lekker rustig aan op een bankje gezeten en gekeken naar de mensen om me heen. Toen ik op een moment omhoog keek zag ik een vallende ster, en ik wist hierdoor zeker dat mijn beide oma's mij zouden helpen deze 21 kilometer te volbrengen. Met een lach op mijn gezicht en twee engeltjes op mijn schouder ben ik om 2 uur dan ook gestart, om 2 uur, 4 minuten en 27 seconden later weer te eindigen. Al vrij snel had ik een groepje om bij te lopen: een man en een vrouw namen de leiding en een jongeman en ik liepen erachteraan. Er zijn wat mensen bijgekomen en weer afgevallen, en ook ik moest mijn plek na 15 kilometer afstaan aan een andere jongen: ik kon niet meer. Ik heb me laten afzakken en ben even later, met nog 3 kilometer te gaan, een stukje gaan wandelen. Toen kwam ik de jongen tegen die mijn plek in het groepje had overgenomen: hij had het ook niet gered. Zonder veel te zeggen zijn we samen de laatste 2 kilometer aangegaan, en zijn we toen GEFINISHT! Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik klaar was met lopen. Nog een handje gehad van de organisator en nadat ik mijn flesje water, finisher T-shirt, medaille (wauw, de mooiste tot nu toe!) en ontbijt (bah bah bah, rijst met vlees en vet, niet opgegeten) opgehaald had ben ik een jeepney ingestapt die zei dat hij langs mijn huis zou rijden. Uiteindelijk bleek dit niet het geval en stond ik aan de andere kan van Mactan island, compleet verkleumd. Een aardige politieman zei waar ik kon wachten op tricycles, dus dat heb ik gedaan en gelukkig kwam er heel snel een die me recht voor de community heeft afgezet. Het was inmiddels half 6, ik had het koud en ik was moe. Na een koude douche totaal verkleumd in bed gaan liggen en geslapen tot Malou de volgende dag om half 3 aanklopte. Gelukkig maar, anders had ik nog langer geslapen! Maar het was het allemaal waard, wat een top gevoel en hoe fijn dat ik geholpen ben door mijn twee beschermengeltjes. En ook super fijn van Seline en Malou dat we een weekendje zijn thuisgebleven zodat ik mijn droom kon waarmaken. En natuurlijk iedereen thuis ook super bedankt voor de support! Het is absoluut een andere ervaring dan in Nederland waar ik altijd met een groep naar een loop ga en waar de loopjes veel drukker bezocht zijn, en ik zou het niet snel weer in mijn eentje doen, maar wauw des te gaver het gevoel dat ik het wel gewoon heb gedaan!

En nu weer back to reality. Er is nog een hoop werk te doen aan onze individuele opdrachten en ons onderzoek. We gaan ervoor! Nog maar een kleine maand in Lapu-Lapu en een paar weekjes reizen. Voor we het weten zijn we weer thuis!

Omdat het zo'n lang verhaal is zal ik jullie vandaag niet vervelen met wistjedatjes. Behalve eentje dan. Wist je dat de gemeentelijke kerstverlichting in de straten vorige week is aangegaan? Hier kwam een fanfare aan te pas! Allemaal verschillende vormen en kleuren verlichtten nu de straten van Lapu-Lapu. Een extra mooi effect als je om 4 uur 's nachts, totaal gesloopt, je laatste kilometer aflegt en de hele straat is verlicht alsof de lichtjes je kracht willen geven om nog een klein stukje dieper te gaan..

Hopelijk gaat het in Nederland ook goed! Ik denk aan jullie, zeker na wat er allemaal in Parijs is gebeurd, en wat er over de hele wereld elke dag gebeurt. Ik hou het nieuws in de gate. Maar voor nu: geniet van Sinterklaas! Wij missen die oude man!

Liefs Lisa