bye lapu-lapu, our home away from home

Lieve allemaal,

Ik schrijf dit verslagje vanuit de nachtbus naar Banaue, onze eerste stop van de reis. Nou ja, het niet is niet echt onze eerste stop. Maar daarover later meer haha!

Eerst even verslag uitbrengen van onze laatste week in Lapu-Lapu. We hebben alle dagen kei hard gewerkt om het verslag en de implementatie af te krijgen. Tussendoor hadden we nog een tweetal Christmas Parties, de eerste op vrijdag. Dit feestje was voor alle kinderen die naar de activity centres in Cebu en Lapu-Lapu komen. Ons was gevraagd om spelletjes te organiseren, één spel voor alleen de kinderen en één spel waarin moeder en kind moesten samenwerken. De eerste twee rondes hebben we de kinderen het spel uitgelegd. In teams van 10 moesten de kinderen geblinddoekt door een “mijnenveld” lopen, aangemoedigd door de teamgenootjes. Het eerste team waarvan alle kinderen aan de overkant waren won. Na twee keer dit spel (alle kinderen waren nu aan bod geweest) was het tijd voor het samenwerkingsspel tussen moeder en kind: met een ballon tussen de buik naar de overkant en weer terug lopen, zonder dat de ballon valt of knapt. Iedereen deed super enthousiast mee, heel leuk! De dag zat sowieso leuk in elkaar. Deze kinderen hebben thuis bijna niks, en op zo’n dag worden ze echt in het zonnetje gezet. Voor “exchanging gifts” had  iedereen een kleinigheidje ingepakt van 25peso, die door middel van een spel doorgegeven werden. Sponsoren hebben voor eten en kleine cadeautjes gezorgd, voor de kinderen, maar ook voor de moeders. Aan het einde van de dag mochten wij de cadeautjes uitdelen, waarin we zelf nog onze paper notes met quotes hadden gedaan. Rochelle had gevraagd of wij dit wilden verzorgen, dus hadden we voor iedereen een afzonderlijke quote met een inspirerende zin erop. Daarna was het tijd om afscheid te nemen van de kinderen. Heel raar om te bedenken dat wij ze nooit meer gaan zien..

De volgende dag hebben we de hele dag aan ons project gewerkt en gezorgd dat we met een goed gevoel onze laatste zaterdagavond in Lapu-Lapu in konden gaan. We hebben heerlijk gegeten bij de Ibiza Beach Club met een wijntje en live-muziek erbij. Echt een top avondje! Helaas moesten we de volgende dag weer flink aan de bak, maar ook die dag hebben we leuk afgesloten door Ate Jonah, onze buurvrouw & collega, mee uit eten te nemen, nog voor haar verjaardag. Dit vond ze heel leuk, en wij natuurlijk ook. Zo’n lieve en zorgzame vrouw die ons haar Dutch daughters noemt haha, waardoor zij weer een beetje onze second mom wordt. Na het etentje hebben we nog een tijdje in Bo’s gezeten en gewerkt tot we onze ogen niet meer konden openhouden. Maandag vroeg aan de slag gegaan om alles in te binden, wat enorme stress met zich meebracht toen er een hoop mis ging. Seline haar USB-stick deed het even niet meer, het regende mega hard waardoor we niet zo makkelijk ergens anders heen konden, we hadden sommige dingen verkeerd geprint waardoor we terug moesten naar de copyshop en de perforator die we hadden geleend in het lunchtentje had andere afmetingen dan die we nodig hadden waardoor we een nieuwe moesten kopen en de helft van onze papieren nu dubbele gaatjes heeft.. Maar, uiteindelijk, na al die stress, is het ons gelukt om om 2 uur een kleine presentatie/workshop te geven voor de staff over ons product: de restructured RSPI. Ik wil het graag een keertje persoonlijk toelichten, maar het vergt te veel uitleg om het hier te typen. De staff was er super blij mee en Sheila, de projectsupervisor keek heel tevreden en trots. Met een goed gevoel zijn we die avond voor de laatste keer bij Savoura gaan eten, daar waar we al zo vaak waren geweest. En het was natuurlijk tijd om in te pakken..

Dinsdag hadden we even een break van het inpakken voor de tweede, en laatste, Christmas Party. Deze keer was het een SOD volunteers feestje, voor alle vrijwilligers binnen SOD. Dat zijn wij natuurlijk, de stagiaires, maar ook de peer- en community educators, theater docent, partners van ACTIV en de housemoms van het Teen Dreamers Home. We hebben spelletjes gedaan en samen geluncht. Toen werden we met z’n alle om de projector geroepen want er kwam een filmpje. Hadden ze speciaal voor ons gemaakt. Oh, we smolten zowat. Zo leuk! Allemaal foto’s van ons tijdens  het werken met de ouders en kinderen. Echt super leuk gedaan. We waren er alle drie stil van.. Daarna werden we ook nog eens verwend met cadeaus van de collega’s: armbandjes, lieve kaartjes en een super leuk tasje en sleutelhanger. Wij hadden voor de staf Nederlandse klompjes en molentjes als sleutelhangers en magneetjes die we toen hebben uitgedeeld. Ook hebben we hen laten proeven van echte Hollandse stroopwafels, jum! En toen was het tijd om afscheid te nemen. Omdat we hier allemaal niet zo goed in zijn hebben we het gedaan als een pleister: snel, dan doet het niet zo’n pijn. Toch voelde het heel raar, om hen nooit meer te zien. Gelukkig leven we in een tijd van Facebook! We hebben ons laten afzetten bij Bo’s waar we voor de laatste keer een froccino hebben besteld en we ook tegen hen hebben gezegd dat we weg zouden gaan en afscheid genomen. “We will miss you” zeiden ze toen we weggingen. Zo aandoenlijk. We gaan het gegiechel daar nog missen, met al die schattige jongens en meisjes die ons elke dag met een lach een caffe americano en de ene na de andere wificode kwamen brengen. “Thank you m’am, come again” zal nooit meer hetzelfde klinken.

Die avond hebben we, nadat we onze tassen voor een groot gedeelte hadden ingepakt, een rondje door de community gelopen met een bord stroopwafels en pepernootjes, en ballonnen. Deze hebben we uitgedeeld, met een bedankje voor de gastvrijheid. Dit werd super leuk ontvangen, blij dat we dat nog even hebben gedaan. We zijn er de afgelopen drie maanden achter gekomen hoe  bijzonder het eigenlijk is dat we in een echte Filippijnse community hebben gewoond. Een ervaring om nooit, maar dan ook nooit meer te vergeten. Na het eten bij Zubuchon (zat er net twee dagen maar lekker! Super jammer dat we daar niet vaker hebben kunnen eten) liepen we over Tamiya / Pueblo Verde waar we zo vaak een biertje hebben gedronken bij Savoura, pizza aten bij het tentje naast Bo’s en natuurlijk Bo’s waar we elke dag, soms wel meerdere keren per dag, te vinden waren. Omdat we nog geen afscheid konden nemen van dit gezellige pleintje met de kerstlichtjes in de bomen hebben we nog een biertje gedronken bij Savoura, genietend van de lichtjes, de gezelligheid, de mensen en de livemuziek (dit is ook wel eens anders, lees: boxen met kei harde muziek aan zodat je elkaar niet kan horen). En toen was het tijd om voor de laatste keer naar huis te lopen. Voor de laatste keer tandenpoetsen en op het dunne matras in slaap te vallen. Voor de laatste keer douchen en ontbijten op het balkonnetje. Voor de laatste keer de deur achter ons dicht doen. Nog even op de foto met Ate Jonah, en een dikke knuffel. Daar gingen we, op naar ons volgende avontuur!

Dat volgende avontuur begon niet helemaal vlekkeloos (zeg maar helemaal niet). Wel zijn we inmiddels aangekomen in het hostel in Banaue. To be continued…

Liefs Lisa