xmas & wonderen die de wereld nog niet uit zijn

Lieve allemaal,

Haha oke, het avontuur is begonnen. En hoe! Zoals ik in het vorige verslag al schreef is het niet helemaal vlekkeloos verlopen. Ik zal het even allemaal vanaf het begin uitleggen.

Het begon al toen we de community uit liepen. Ik had mijn backpack heel raar ingepakt waardoor die topzwaar was. Maar we moesten nog lopen naar de taxi staanplaats. Met pijn aan mijn schouders kwamen we daar aan. Er stonden super veel mensen te wachten en er kwamen maar geen taxi’s voorbij. Toen hebben we uiteindelijk een tricycle aangehouden want we moesten onze vlucht halen! Die zou ons naar het vliegveld brengen. Maar toen stopte hij iets voor het vliegveld met het verhaal dat hij niet de area in mocht. Wat een afzetter! Met tegenzin betaald en met mijn slecht ingepakte tas hebben we nog een eind door de brandende zon gelopen tot we eindelijk op het vliegveld aankwamen. Daar hadden we natuurlijk vertraging op onze vlucht naar Manilla, waarvan niemand wist wat er aan de hand was. Uiteindelijk zijn we, met veel turbulentie en een lange tijd vertraging, aangekomen in Manilla. Daar moesten we in de rij wachten op een taxi die ons naar de busterminal kon brengen. We hebben 4 uur gewacht, no jokes. Niet normaal hoe druk het was en hoe weinig taxi’s. Gelukkig waren er, toen we eindelijk bij de busterminal aankwamen, nog drie plekken vrij in de bus en konden we met die bus richting Banaue. Dachten we.

Om 10 uur ’s avonds vertrok de bus. Om 12 uur hadden we onze laatste stop en ik ben vrij snel daarna in slaap gevallen. Ik heb tot 7 uur geslapen. Chill! Ja dat dacht ik ook. Maar toen ik wakker werd stonden we in de file. Op een gegeven moment maar even gevraagd wat er aan de hand was. Door de typhoon was de brug over de rivier overstroomd, waardoor we niet verder konden. We waren inmiddels al zo’n 10 uur onderweg, maar nog maar 2 uur van Manilla verwijderd. Oh my god, wat en kutzooi. De bus is uiteindelijk omgedraaid en liet ons met een keuze: of via een andere weg naar Banaue, daar zouden we dan die avond aankomen, of hij zette ons af op een plek waar je de bus terug kon nemen naar Manilla. We hebben de gok genomen dat we naar Banaue konden gaan via de andere route, dus zijn we blijven zitten. En inderdaad, om 11 uur kwamen we aan in Randy’s Brookside Inn, ons pension. Na een 24 uur durende busreis. Dan ben je moe inderdaad. En dan wil je slapen. Maar toen was het nog even de vraag of onze reservering goed was doorgekomen. Anders hadden we geen bed.. Uiteindelijk bleek er nog plek te zijn, ik moest alleen wel bij een Iraans meisje op de kamer. Geen probleem, als ik maar kon slapen!
De volgende dag maakte gelukkig alles goed. We zijn met een groepje gaan hiken door de rijstterrassen van Batad, een plaatsje dichtbij Banaue. Wauw, wat prachtig! We waren met 8: een stel waarvan het meisje Engels was en de jongen Nederlands, en een groepje van drie met verschillende achtergronden. Allemaal Indiaas, maar twee kwamen uit Zuid-Afrika en een uit Engeland. Daarnaast waren het Engelse meisje (Neena) en de Zuid-Afrikaanse jongen (Bavesh) ook nog eens neef en nicht. Het andere meisje (Cheri) was een vriendin. Plus wij drie maakte een gevarieerde en leuke groep! Eerst zijn we met een jeepney naar het uitzichtpunt in Banaue gebracht. We mochten bovenop de jeepney zodat we alles goed konden zien, super leuk! Daarna zijn we een stuk verder naar Batad gereden en zijn we daar, na lunch, begonnen aan een vier uur durende hike door de rijstterrassen en langs de watervallen met onze tourguide Vincent. Echt super mooi! En dat hiken voelden we die avond wel echt in de benen toen we gedoucht hadden. Het was daar overigens bijna net zo fris als in Nederland die dagen, overdag opzich prima te doen met 18 graden, maar ’s avonds wel fris met 14 graden. Na het hiken waren we dan ook allemaal heel koud, maar helaas was de douche lauw. Toen Seline onder de douche stond viel zelfs de stroom uit waardoor ze ijskoud en half in het donker moest afdouchen. Nog niet helemaal opgewarmd gingen we eten met de hele groep, waarna de stroom ook weer aanging gelukkig. Heerlijk geslapen die nacht en de volgende dag lekker rustig aangedaan omdat het de hele dag regende. Die avond zijn we om half 7 teruggereden naar Manilla, en omdat deze keer de bus wel doorreed kwamen we ’s nachts voor 4 uur alweer aan. Dat betekende dat we nog 10 uur op onze vlucht van kwart over 3 moesten wachten op het vliegveld. Deze hebben we gevuld met eten, koffie drinken, nog een aantal schoolopdrachten doen, nog een beetje eten en hangen. Of course weer vertraging, en weer niemand die wist hoe en wat. Toen moesten we verkassen naar een andere gate en konden we boarden. In het vliegtuig ook nog eens drie kwartier (!) gewacht, zonder dat iemand vertelde waarom, en toen stegen we eindelijk op. Typisch gevalletje Filippijnse luchthavens en watkunjewel.nl. Maargoed, op naar Puerto Princesa!

In Puerto Princesa hebben we twee nachtjes geslapen en heerlijk rustig aangedaan. Na al dat reizen wilden we even niks, dus dat is wat we hebben gedaan: precies niks. Op dinsdag 22 december zijn we met een busje naar Sabang gegaan waar we ook weer twee nachtjes hebben geslapen. Leuke details: onze kamer had geen douche maar wel een emmer met een schepje, haha oude tijden herleven! En de stroom was alleen available tussen 6 & 11 uur ’s avonds. Allen de resorts hadden de hele dag stroom. Ach, ook wel eens grappig om mee te maken! We zijn 23 december vroeg in de ochtend met een bootje naar de Underground River gevaren, een van de zeven wereldwonderen. En dat was het zeker, wauw wat gaaf! Een rivier in een soort van grot, met duizenden vleermuizen en van allerlei andere dieren. Met een bootje zijn we door de grotten gevaren en de tourguide liet met zijn licht heel veel verschillende vormen rotsen zien. Heel vet hoe die allemaal door het water zijn gevormd! Het was niet een hele lange tour maar zeker de moeite waard. Helaas wisten we niet dat we ook nog een jungle trail konden doen hierna, dus waren we hier niet op gekleed en zijn we maar terug gegaan naar het pension en hebben we de hele dag bij het resort gechilld.

De volgende dag werden we in een overvolle jeepney, met onze tassen bovenop, naar een kruispunt gebracht waar het busje ons zou oppikken en naar El Nido zou brengen. Een half uurtje zouden we maar hoeven wachten. Nou, nee. Maak daar maar 2,5 uur van. Op kerstavond kwamen we dus pas om half 9 aan in het hostel. Snel omgekleed en op het strand ons kerstdiner gegeten: vers geroosterde vis. Niet super lekker maar wel een bijzonder kerstmaaltje. Die avond kwamen we het drietal uit Banaue tegen, Neena, Cheri en Bavesh, super leuk! Heerlijk wezen stappen in de Pukka bar die avond, zodat ik de volgende dag, jaja eerste kerstdag, lekker brak aan het ontbijt zat. We zijn naar Las Cabanas beach geweest en hebben hier lekker een relaxed dagje gehad, met als toppunt onze lunch met, jawel, kalkoenvlees! Haha heel chill, toch nog kalkoen gehad met kerst (speciaal voor pap en opa!). Na de prachtige zonsondergang zijn we gaan klaarmaken en uit eten geweest. Weer viel het een beetje tegen: een droge peppersteak. De frietjes en salade waren daarentegen wel heel lekker! Na het eten drankjes gedaan en toen hoorden we over de Full Moon party. Neena en Cheri waren ook weer aangesloten en we zijn met hen naar de party gegaan. Eerst was het nog de vraag of er überhaupt nog een boot ging (het was inmiddels al half 3), maar die kwam er nog aan. Prachtig om te zien hoeveel licht de volle maan ons gaf op dat moment, de hele zee en alle eilandjes eromheen waren verlicht. De party vond ik een beetje tegenvallen: niet zo druk en de mensen die er waren leken wel een soort sekte met z’n allen. Ik ben met Neena en Cheri vrij snel weer terug gegaan, Malou en Seline zijn nog een tijdje gebleven. Die avond weer niet zo veel geslapen dus, maar hee: boeiend we zijn op vakantie! Tweede kerstdag dus weer heerlijk rustig aan naar de sunset gekeken en gechilld op het strand. En gisteren weer, want ons plan om een scooter te huren ging niet door. Dit gaan we nu woensdag doen!

Ik ben gisteren daarom ook begonnen met de PADI duikcursus. Maar daarover later meer! Net een soap hier, maar again: to be continued..

Liefs, Lisa