thank you ma’am, come again!
Door: Lisa
Blijf op de hoogte en volg Lisa
07 Januari 2016 | Filipijnen, Manilla
Lieve allemaal,
Daar zitten we dan. In de stad waar het precies, tot op de dag en het uur, vier maanden geleden begon. Hier kwamen we aan, met onze backpack, nieuwsgierig wat ons te wachten stond. En nu zitten we hier weer, met duizend en een ervaringen rijker. We’re coming home.
De Filippijnen is een land als geen ander. “It’s more fun in the Philippines”, zoals ze zelf zeggen. Dit land hebben we via tripjes, via het lopen door de straten, via de vele tricycle en jeepney ritjes, via het werken met de mensen hier en ik via het hardlopen leren kennen. Het is ons tweede thuis geworden. Vooral tijdens het hardlopen heb ik ons stadje, Lapu-Lapu, beter leren kennen. Tijdens het lopen zag ik zo veel, dat de tijd snel ging. Het gaf me de ruimte om over dingen na te denken, om de twee zwarte bladzijden uit mijn reis hier te verwerken, en ook om op de mooie ervaringen terug te kijken. Daarnaast leerde ik Lapu-Lapu op een hele andere manier kennen.
Als ik andere lopers tegenkwam tijdens mijn vroege hardloopsessies (lees: 6 uur ’s ochtends) begroetten we elkaar. Met een “goodmorning”, “maayong buntag” of gewoon met een simpele “hi” of met een glimlach en knikje. De stad ontwaakt, kinderen gaan naar school, volwassenen richting werk. De luikjes van de stores en eateries gaan open, pannen op het vuur. De vrolijk lachende man op zijn fiets met zijspan die ik zo vaak tegenkwam haalt elke dag water voor zijn hele familie, of misschien zelfs wel barangay. Muziek wordt gespeeld en zelfs karaoke begint. Hoewel het op het begin nog een lekkere temperatuur lijkt, begint het door de opkomende zon al snel heet te worden.
Het licht van de zon doet ook de minder mooie dingen ontwaken. Zoals de uitlaatgassen van alle tricycles, jeepneys, taxi’s en auto’s. De afvalhoopjes die in brand worden gestoken. De vele straathonden, sommige half kaal of met een (deels) missend ledemaat, sommige plat en overreden, dood op de straat. Uitwerpselen van dieren (hoop ik dan) en viezigheid. Kindjes zonder kleren aan. De meeste mensen zijn vriendelijk, maar achter elke muur, elke deur, elk raam, elk gezicht schuilt een verhaal. Mooi, heftig of verdrietig, maar het is er.
Ik voelde me elke dag een beetje meer bevoorrecht dat ik uit Nederland kom. Maar ook dat ik dit heb mogen meemaken en ervaren. Dat ik dit mag meenemen en een beetje, via mijn blog, met jullie heb kunnen delen. Hopelijk hebben jullie er ook iets uit gehaald. Voor mij heeft het in ieder geval veel betekent dat jullie zo mee lazen en leefden. Bedankt daarvoor!
En nu zitten we in het MNL hostel in Makati, Manilla. Te wachten tot we, met onze backpack vol ervaringen een taxi kunnen aanhouden en naar het vliegveld kunnen gaan. Daar begint onze lange reis van VIJF EN TWINTIG UUR terug. Inchecken, wachten, het vliegtuig in, drie en een half uur naar Seoul vliegen, tien uur en een kwartier wachten op het vliegveld in Seoul, vliegtuig weer in en elf uur en tien minuten vliegen naar Amsterdam. Bagage ophalen en richting de grote schuifdeuren. Heel veel knuffelen. Nog anderhalf uur in de auto en dan over de Waalbrug, dat is pas thuuskomen. Eenmaal thuis heerlijk op de bank zitten en in mijn eigen bedje slapen. Ik kijk er nu al naar uit! Nederland, tot over dik 30 uur! En zoals ze hier zeggen: Thank you ma’am, come again! Who knows, maybe, one day..
Liefs,
Lisa
Daar zitten we dan. In de stad waar het precies, tot op de dag en het uur, vier maanden geleden begon. Hier kwamen we aan, met onze backpack, nieuwsgierig wat ons te wachten stond. En nu zitten we hier weer, met duizend en een ervaringen rijker. We’re coming home.
De Filippijnen is een land als geen ander. “It’s more fun in the Philippines”, zoals ze zelf zeggen. Dit land hebben we via tripjes, via het lopen door de straten, via de vele tricycle en jeepney ritjes, via het werken met de mensen hier en ik via het hardlopen leren kennen. Het is ons tweede thuis geworden. Vooral tijdens het hardlopen heb ik ons stadje, Lapu-Lapu, beter leren kennen. Tijdens het lopen zag ik zo veel, dat de tijd snel ging. Het gaf me de ruimte om over dingen na te denken, om de twee zwarte bladzijden uit mijn reis hier te verwerken, en ook om op de mooie ervaringen terug te kijken. Daarnaast leerde ik Lapu-Lapu op een hele andere manier kennen.
Als ik andere lopers tegenkwam tijdens mijn vroege hardloopsessies (lees: 6 uur ’s ochtends) begroetten we elkaar. Met een “goodmorning”, “maayong buntag” of gewoon met een simpele “hi” of met een glimlach en knikje. De stad ontwaakt, kinderen gaan naar school, volwassenen richting werk. De luikjes van de stores en eateries gaan open, pannen op het vuur. De vrolijk lachende man op zijn fiets met zijspan die ik zo vaak tegenkwam haalt elke dag water voor zijn hele familie, of misschien zelfs wel barangay. Muziek wordt gespeeld en zelfs karaoke begint. Hoewel het op het begin nog een lekkere temperatuur lijkt, begint het door de opkomende zon al snel heet te worden.
Het licht van de zon doet ook de minder mooie dingen ontwaken. Zoals de uitlaatgassen van alle tricycles, jeepneys, taxi’s en auto’s. De afvalhoopjes die in brand worden gestoken. De vele straathonden, sommige half kaal of met een (deels) missend ledemaat, sommige plat en overreden, dood op de straat. Uitwerpselen van dieren (hoop ik dan) en viezigheid. Kindjes zonder kleren aan. De meeste mensen zijn vriendelijk, maar achter elke muur, elke deur, elk raam, elk gezicht schuilt een verhaal. Mooi, heftig of verdrietig, maar het is er.
Ik voelde me elke dag een beetje meer bevoorrecht dat ik uit Nederland kom. Maar ook dat ik dit heb mogen meemaken en ervaren. Dat ik dit mag meenemen en een beetje, via mijn blog, met jullie heb kunnen delen. Hopelijk hebben jullie er ook iets uit gehaald. Voor mij heeft het in ieder geval veel betekent dat jullie zo mee lazen en leefden. Bedankt daarvoor!
En nu zitten we in het MNL hostel in Makati, Manilla. Te wachten tot we, met onze backpack vol ervaringen een taxi kunnen aanhouden en naar het vliegveld kunnen gaan. Daar begint onze lange reis van VIJF EN TWINTIG UUR terug. Inchecken, wachten, het vliegtuig in, drie en een half uur naar Seoul vliegen, tien uur en een kwartier wachten op het vliegveld in Seoul, vliegtuig weer in en elf uur en tien minuten vliegen naar Amsterdam. Bagage ophalen en richting de grote schuifdeuren. Heel veel knuffelen. Nog anderhalf uur in de auto en dan over de Waalbrug, dat is pas thuuskomen. Eenmaal thuis heerlijk op de bank zitten en in mijn eigen bedje slapen. Ik kijk er nu al naar uit! Nederland, tot over dik 30 uur! En zoals ze hier zeggen: Thank you ma’am, come again! Who knows, maybe, one day..
Liefs,
Lisa
-
07 Januari 2016 - 11:18
Maarten:
<3 -
07 Januari 2016 - 12:08
Opa:
hoi lies
ik weet niet of je dit onderweg nog ziet, maar een hele goede terugreis en ik zie je weer voorbij de waalbrug. toi-toi-toi.
opa -
07 Januari 2016 - 14:55
Marcel En Miriam, Ouders Van Seline:
Hoi Lisa, wat hebben we genoten van jouw heldere verslagen, super!
Bedankt daarvoor. We hopen dat jullie een vlotte terugreis hebben en we zien reikhalzend uit naar jullie thuiskomst. Groetjes marcel -
07 Januari 2016 - 19:00
Mam:
XXX :)
-
08 Januari 2016 - 07:14
Papa:
Lieve Lisa,
You are meer dan welkom!
I see you snel!
Nog 11,5 uur
XXX
papa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
