from dumpsite 'till valkyrie

Lieve allemaal,

Ik eindigde mijn vorige verslag met het plan om naar een karaoke bar te gaan met de locals. We hebben toen meteen kennis gemaakt met de Filipijnse cultuur: meneer is niet komen opdagen. Later hoorde we dat hij had gesmst naar onze gids Mila dat hij dacht dat het vrijdag zou zijn, maar toen is hij ook niet geweest. Too bad.. Uiteindelijk niet erg, ik heb die avond even met Maarten gebeld en lekker rustig aan gedaan op de kamer. Even me-time terwijl de andere beneden wat aan het drinken waren.

De volgende ochtend begon de meest indrukwekkende dag van de week. Na het ontbijt zijn we met de hele groep en twee begeleiders in een jeepney gestapt. Jeepneys zijn verlengde jeeps die vanuit de oorlog in de Filipijnen terecht zijn gekomen. Aan de zij- en achterkant zijn ze open en iedereen kan op- of afstappen. Het wordt vaak als vervoersmiddel gebruikt hier in de Filipijnen, je kunt het zien als een soort bus (ze hebben allemaal hun eigen route) maar ook als een taxi (je kunt ze overal laten stoppen om op te stappen, er zijn geen haltes). Wanneer je in de jeepney zit geef je geld door naar voren en zeg je voor hoeveel mensen je wilt betalen. Het kost 8 peso per persoon, omgerekend is dit ongeveer 15 cent, en daarmee kun je zo lang blijven zitten als je wilt. Het wisselgeld krijg je weer doorgegeven naar achteren. Het is vaak erg druk in de jeepney en dan zit je met z'n alle tegen elkaar aan. Je kunt je voorstellen dat wij Nederlanders de hitte niet zo gewend zijn, vooral niet als we een lange broek aanhebben. Dat was dus zweten geblazen. Het maakte ons op het moment niet meer uit, we wisten wat ons te wachten stond. We waren namelijk onderweg naar Payatas, de grootste sloppenwijk op een vuilnisbelt in de Filipijnen.

We kwamen aan op de vuilnisbelt waar we werden ontvangen door de staff van de Payatas Poverty Alleviation Foundation. Deze foundation heeft verschillende projecten samengesteld om de vuilnisbelt draaiende te houden. In 2000 is door een overstroming de grote vuilnisbelt ingestort, waardoor zeker 200, maar waarschijnlijk rond de 1000 mensen onder het vuilnis zijn bedolven. Mensen die op de vuilnisbelt woonden zijn hun huizen verloren. Het gebied is toen een aantal jaren gesloten geweest, maar de nieuwe burgemeester heeft het een aantal jaar geleden weer geopend met als doel er een gestructureerd geheel van te maken. Ik wil dit best nog een keer persoonlijk toelichten maar het is een te ingewikkeld verhaal om hier kort neer te zetten. Anyway, we hebben hier een nuttige uitleg gehad over hoe het allemaal gaat op de vuilnisbelt en hoe mensen werken en leven hier. Na de rondleiding zijn we met een jeepney de sloppenwijk naast de vuilnisbelt ingegaan. We hebben hier kennis gemaakt met de kinderen van KnK - Children Without Borders. De kinderen die hier komen wonen in de sloppenwijken en krijgen bijles of kunnen hier spelen. We hebben spelletjes geleerd van de kinderen en Nederlandse spelletjes uitgelegd, zoals Anne-Maria Koekkoek. De kinderen vonden het erg leuk om te doen en werden steeds enthousiaster. Er kwamen ook steeds meer kinderen uit de sloppenwijk kijken wat we aan het doen waren. Toen we uitgespeeld waren kregen we wat te eten en daarna zijn we in een aantal huizen gaan kijken. Ongelofelijk hoe deze mensen leven. Ze kopen een stukje grond en bouwen hier hun eigen huis op. Het is niet zo groot als het stuk grond wat wij in Nederland zouden kopen, sterker nog: een heel stuk kleiner. Eén iemand in de buurt heeft stromend water waar iedereen een deel van afkoopt. De mensen slapen op de grond en hebben vaak geen WC maar alleen een gat in de grond. Douchen doen ze bij de kraan of in een (vaak vieze) rivier. Huisdieren poepen op de straat en als het regent drijft alles naar beneden. Echt hygiënisch is het niet.. Toen een meisje portemonneetjes liet zien die zij, haar broertje en moeder hadden gemaakt van oude pakjes drinken hebben wij er allemaal een gekocht. Onze gids vertelde dat het haar 25 peso kost om de materialen te kopen, en ze verkoopt ze voor 50 peso. Ze verdient er dus 25 peso aan, wat neerkomt op ongeveer 50 eurocent. Heel bizar dat dit een deel van de inkomsten per week is voor dit gezin, en dat ze daarvan moeten rondkomen.. Wat ons wel opviel is dat de mensen zo vriendelijk zijn, zo gastvrij. Ze willen alles delen terwijl ze niks hebben. En ze blijven maar glimlachen. Ook zijn ze super trots op hun eigen gebouwde huis en op de spullen die ze maken en verkopen. Daar kunnen wij nog veel van leren in Nederland.. Op weg naar huis waren we er toch wel heel erg ondersteboven van. Poeh, wat zijn wij met onze neus op de feiten gedrukt zeg..

Tijdens het bezoek in de sloppenwijk roken we op een gegeven moment het vuilnis niet meer. Eenmaal thuis begonnen we onszelf toch weer te ruiken, dus iedereen ging lekker douchen. Dit moest ook wel want we gingen even een turn van 180 graden maken: die avond zouden we gaan stappen. Een buitenlands meisje die hier al 2 jaar woont wilde ons meenemen naar een club. Toen we ons hadden klaargemaakt zei ze dat de zoon van een vrouw van PGX ook meeging. Deze jongen voetbalt bij het nationale elftal van de Filipijnen en kon een goede tafel regelen in de club. Na zo'n heftige dag voelde ik me een beetje bezwaard, maar goed, we zijn nu toch in Manilla en zo'n avond is een once in a lifetime opportunity. Dus we gingen rond half 11 de taxi in. Malou, Seline, Nikky, Jackelien en ik in één taxi, de rest in de andere. We reden door een straat met een soort sloppenwijk-achtige huisjes, en nog geen 5 minuten later waren we op een grote weg met allemaal hoge, luxe gebouwen om ons heen. Heel apart hoe alle verschillende werelden hier zo dicht bij elkaar kunnen bestaan. Toen we er bijna waren stond het stoplicht op rood. Aangezien niemand zich ooit aan de verkeersregels houdt, sloeg onze chauf hier gewoon linksaf. Helaas voor hem stond er politie op ons te wachten. We werden naar de kant gehaald, en wij werden helemaal zenuwachtig. Ik zat namelijk voorin maar de rest zat met z'n vieren op de achterbank, iets wat in Nederland echt niet kan. Dit was geen probleem, meneer de chauf moest alleen wel even zijn rijbewijs aan de politieman afgeven. Nadat hij een paar pesobriefjes had betaald kreeg hij zijn pasje terug en konden we weer doorrijden. Corrupte bedoeling hier.. Chauf heeft echter niet van zijn fouten geleerd, want de volgende bocht reed hij weer door rood. Gelukkig voor hem stond hier geen politie.
Na die bocht waren we ook aangekomen bij Valkyrie, de grootste club van Manilla. Een tafel met bank kost hier omgerekend tussen de €120,- en €240,-. Oke, we wisten dat het duur zou worden. Maar dit was wel bizar. Ach goed dan, we zijn toch met 10 meiden. Laten we maar naar binnen gaan. Door onze blacklight stempel te laten zien (hier moest met een speciale zaklamp op geschenen worden voor die zichtbaar werd) mochten we naar binnen. Eenmaal bij onze tafel zagen we dat we twee butlers toegewezen hadden gekregen. WHAT? Deze mannen hebben er de hele avond voor gezorgd dat niemand een leeg glas had, heel bizar. De club was mega groot, en achter de DJ verschenen telkens beelden van westers uitziende mensen. Buiten was nog een zwembad, waar overigens niemand zwom, en binnen waren rondom de dansvloer (wat eigenlijk geen dansvloer was, meer een "area" waar mensen tafeltjes konden huren in plaats van banken) overal banken met een tafel in het midden. Ook boven konden mensen plaatsnemen voor een soort glazen wand, als een soort balkon. Bizar, maar heel vet om een keer gezien te hebben! Uiteindelijk mega laat thuis en de volgende dag heerlijk rustig aan gedaan want we waren vrij. 's Avonds met Seline en Malou Sushi gaan eten in een van de shopping malls hier in de buurt.

De dag na onze uitbrakdag zijn we met een privé jeepney buiten Manilla geweest. De gids zei dat de heenreis 30 minuten zou duren, we hebben er ongeveer 2 uur over gedaan om de jungle in te komen. En dan zegt iedereen in Nederland dat ik een slechte time-management heb, haha! En warm dat het was in die jeepney, nodeju. Gelukkig waren we voorbereid en hadden we veeeeel water mee. Eenmaal in de jungle zijn we in een soort plattenlandswijkje bij een inheemse bevolking geweest. Lekker kokosnoot-sap uit een noot gedronken en later het vruchtvlees eruit gegeten, jummie! We hebben huisjes bekeken van de inheemse bevolking en hebben de rivier gezien waarin de mensen zich wassen. Na de rondleiding weer met de jeepney teruggereden naar PGX om te lunchen en daarna weer met dezelfde jeepney een uur gereden om een kerkje te bezoeken waar net een bruiloft tussen een Filipijnse vrouw en een Westerse man aan de gang was. Heel mooi om mee te maken. Op de terugweg, toen het al donker was, zijn we langs het hoogste punt van de berg gereden waar we uitzicht hadden over heel Manilla. Hier hebben we in een restaurantje de gidsen mee uiteten genomen, terwijl we genoten van het prachtige uitzicht.

Vanochtend zijn we naar de organisatie ECPAT gegaan. Zij zetten zich in voor het stoppen van kinderprostitutie, -pornografie, -uitbuiting en -handel. De locatie waar wij waren biedt een soort warm nest voor, op het moment 7, meisjes wie zijn misbruikt of uitgebuit. We hebben hier verhalen gehoord van de meisjes die in het opvanghuis wonen. Hele heftige verhalen, die je je niet voor kunt stellen. Ook dit kan ik eventueel een keer toelichten, maar ik vind het niet gepast dit allemaal zo op internet te gooien. Hele heftige ochtend dus. Toen de meiden gingen lunchen werden we uitgenodigd mee te eten dus schoven we aan en hebben we gezellig met z'n alle heerlijke kip met rijst en salade gegeten.

Omdat het zondag is zijn we vroeg weggegaan, rond 1 waren we weer thuis. En om onze gids ook wat weekend te gunnen zijn we vanmiddag vrij. We liggen heerlijk te relaxen op onze kamer aangezien het de hele dag al regent. Straks even eten in de shopping mall en dan vroeg naar bed. Morgen worden we om 8 uur opgehaald voor een overnachting in een rehabilitatie boerderij. Ik ben heel benieuwd!

Liefs,
Lisa

PS. Thanks voor alle lieve berichtjes onder mijn vorige verslag! Heel leuk om te lezen dat jullie vanuit Nederland mijn reis een beetje volgen :)