we're going on an adventure!

Lieve allemaal,

Long time no see! En in die tijd is er alweer een hoop gebeurd. Een korte samenvatting over de afgelopen week/weken. Het gaat allemaal zo snel nu!

Na de halve marathon begon het gewone leven in Lapu-Lapu weer. Oftewel: dinsdag was het tijd voor een tripje richting San Remigio. Na een interessant interview voor ons onderzoek in de middag, gingen we op weg naar het busstation waar we twee van onze collega’s troffen. Na een lange busreis kwamen we aan in het hotel waar we zouden overnachten, een andere collega en de andere Nederlandse stagiaire Monique waren er al. In de avond nog even gebeld met pap, mam en Maarten en toen gaan slapen. Althans, dat was ons plan. Maar de muizen tussen onze muren waren iets anders van plan. Na een korte nacht door deze fijne dieren zijn we, na het ontbijt, op weg gegaan naar een middelbare school waar we, in tweetallen, voorlichting gingen geven over children’s rights. We hadden dit niet heel ver van tevoren te horen gekregen waardoor we minimaal waren voorbereid. Maar desalniettemin ging het goed! Seline en ik hadden samen de taken verdeeld. Dit ging goed. Dat zegt wat voor de toekomst, waarover later meer…
Na de voorlichtingen gingen we weer op weg naar huis. De volgende dag, donderdag 19 november, was het Fiesta in Lapu-Lapu City. Hier hebben we niet heel veel van meegekregen, behalve dat het mega druk was op straat. Beetje zoals de Vierdaagse feesten in Nimma city. We zijn die avond lekker wezen eten en hebben een paar biertjes gedronken. De zaterdag erop was er Fiesta in de community: Ate Jonah, onze buurvrouw en collega, vierde haar verjaardag, compleet met Lechon (traditioneel geroosterd varken) en karaoke. Tot laat hebben we met de collega’s karaoke gezongen, en toen bijna iedereen naar huis was gingen we slapen. Dachten we. Niet dus. De overige gasten gingen door met karaoke. Met een kleine pauze rond 1 uur zijn ze alsnog tot ongeveer half 5 doorgegaan, waarna de volgende ochtend het alweer om half 8 (!) begon. En dat allemaal naast het raam van Seline en mij. Wat een feest! Na deze korte nacht hebben we zondag niet veel gedaan. Maandag daarentegen hebben we weer een FORGE Wellness dagje gehad, oftewel: sportdag! Dit keer in een soort basketbal “arena” (stel je er aub niet al te veel van voor). Malou en Seline gingen basketballen met een stel collega’s, terwijl ik de volleybal had gevonden en een improvisatie partijtje speelde met een collega tegen twee anderen. De bal was echter super hard, mijn armen braken bijna. Ik had de volgende dag letterlijk blauwe plekken! Maar wel lekker om weer te volleyballen! Daarna nog honkbal gedaan, maar dan met een voetbal. Hilarisch! Vooral toen Malou de bal kei hard door een gat in de muur naar de achterburen schoot.. haha! Al met al een super geslaagde middag dus.

Dinsdag hebben we lekker gekookt (eindelijk!) in het huisje waar Malou haar ouders zouden overnachten. Die zouden die avond aankomen. Malou is daar gebleven toen Seline en ik de tricycle naar huis pakten: de volgende dag moesten we weer vroeg op. Om half 5 ging de wekker, om 5 uur zaten we in de taxi en om half 6 waren we in Cebu. Waarom? We liepen mee met een parade tegen geweld tegen vrouwen en kinderen om 6 uur. Super fijn zo vroeg. Daarna zijn we naar het gemeentehuis geweest om steun te betuigen aan een nieuw wetsvoorstel. Maar iedereen was zo moe (er vielen zelfs mensen in slaap haha) dat we voor het einde van de zitting alweer gingen. Malou ging lunchen met haar familie, Seline en ik gingen slapen. We hadden die avond iets belangrijks te doen.. Na een beetje sushi en een heerlijke koffie hebben we onze aantekeningen nog eens bekeken. We hadden namelijk een sollicitatie voor een afstudeerplek bij het lectoraat levensloopbegeleiding bij autisme, een samenwerking tussen HAN Sociaal en het dokter Leo Kannerhuis. Dit wilden we zoooo graag dus we hadden maximaal voorbereid. Het gesprek via Skype verliep goed. Super fijn dat ze dat konden regelen! Na drie kwartier werden we teruggebeld. Guess what: WE ZIJN HET GEWORDEN! Sel en ik gaan afstuderen bij het lectoraat! Dit hebben we gevierd met een Boracay Rum op het balkonnetje en de volgende dag met een taartje in Bo’s. Onze nummer 1 keus en we hebben het geflikt, ook al zitten we aan de andere kant van de wereld! Heeeel erg blij mee!

Vrijdag zijn Seline en ik samen op een weekendje weg naar Danao geweest, Malou ging met haar familie naar Bohol. Het begon al met adventure: onze taxi chauf was boos dat we buiten de bus terminal afgezet wilde worden, en hij draaide helemaal door. Ik heb hem gauw zijn geld gegeven en we zijn uitgestapt, waarna hij nog wat na riep. Dat hoorde we al niet meer, we waren al op weg naar de goede bus. Toen we daarin zaten zijn we nog te laat uitgestapt ook, waardoor we met een fietstaxi en tricycle naar onze lodge moesten. Eenmaal aangekomen veel te snel ja gezegd op de kamer, want bij het resort waar we gingen eten waren vele mooiere en vooral schonere kamers beschikbaar. Met een klachtpraatje over de vieze WC en de muffe lucht die uit de airco kwam hebben we uiteindelijk ons geld teruggekregen bij de lodge en hebben we ingecheckt in het Elsalvador Beach Resort, waar we twee nachtjes hebben geslapen. De eerste dag (zaterdag) hebben we relaxed aan gedaan, beetje gezond (wanneer er zon was want het was niet zo mooi weer) en aan het einde van de middag een full body massage gehad. Heerlijk! Daarna gegeten en de volgende dag zijn we, na het ontbijt, opgehaald om naar het Danasan Eco Adventure Park te gaan. Helaas voelde Sel zich niet zo lekker, maar toch hebben we samen de Rope Course (een soort touwbruggen parcour) gedaan, en na de lunch nog een skydrop gemaakt (in een tuigje omhoog getakeld en ineens losgelaten, soort vrije val idee). Heel leuk! Na de skydrop vond ik het nog niet genoeg en heb ik de Twin Tower Adventure gedaan. Bij de eerste toren moest ik 20 meter omhoog klimmen. Dat ging in twee keer, ik werd de eerste keer ineens heel bang. Ik raakte helemaal in paniek en wilde naar beneden. Mijn helm zat niet goed en ik had niet het idee dat ik goed gezekerd was. Eenmaal beneden werd ik gerustgesteld door Seline en heeft de guide mijn helm goed gedaan. Toen ging ik voor poging twee. Doodeng, maar gelukt! Eenmaal op het platform (shaken van top tot teen) was het tijd voor ronde twee: via twee kabels moest ik naar de volgende toren zien te komen. Met mijn voeten op de onderste kabel, mijn handen om de bovenste kabel geklemd en al zingend ben ik gaan schuifelen. Het liedje “Zelfs je naam is mooi” van Henk Westbroek helemaal afgezongen en toen was ik al bij het platform. Daar moest ik verplicht 2 minuten bijkomen (was wel even fijn) waarna ik abseilend (is dit goed Nederlands?) naar beneden ben gegaan. Zo eng, maar zo vet dat ik dit gewoon heb gedaan! Ik vond het echt heel eng maar des te trotser ben ik dat ik mijn angst heb overwonnen. De rest van de middag moesten we wachten op de bus die ons tussen 5 en 6 zou komen ophalen, dus Seline heeft even geslapen in een kamertje en ik heb gelezen. Toen we terugkwamen even snel iets gegeten en gaan slapen, en vandaag de hele dag in Bo’s gezeten omdat de wifi het thuis niet doet. Feest! Hopelijk doet ‘ie het morgen weer.

Zo, genoeg avonturen beschreven. Het is inmiddels al avond hier en omdat de wifi het thuis de hele dag al niet doet ben ik na het eten weer naar Bo’s gegaan. Ga zo maar weer terug naar huis, lekker lezen en dan slapen. Jullie een fijne dag!

Liefs Lisa

PS. De Sint is voor Seline en mij langs geweest in Geesteren! De ouders van Malou hebben de lekkernijen meegebracht, dus ook hier kunnen we genieten van pepernoten en een chocoladeletter! En Sinterklaasavond vieren Sel en ik dit jaar op Bohol. Dankzij onze Sint en Piet uit Geesteren lekker met pepernootjes!