byebye Manila, hello Lapu-Lapu City

Lieve allemaal,

Hehe, eindelijk wifi. Kan ik verslag doen van de afgelopen week. Houd je vast, het wordt een lange zit want wat hebben we weer veel gedaan! Het vorige verslag eindigde ik met dat we een heerlijk relaxte middag hadden. 's Avonds zijn Seline, Malou en ik in de shoppingmall bij de Subway gaan eten, heerlijk een broodje gehad. Niet zo lekker als in Nederland, maar wel goed geprobeerd, haha.

De volgende dag, maandag dus, zijn we vroeg opgestaan en hebben we om 8uur de taxi gepakt. Omdat Manilla zo'n mega chaotische stad is en de laatste taxi met onze gids en Jackelien en Nikky vast stond in het verkeer hebben we zo'n 30 tot 45 minuten gewacht op het busstation tot we de bus in konden. We hebben toen 2 uur gereden naar Laguna, een regio buiten Manilla. Heerlijk, even weg van de drukte in de stad! Onderweg zagen we rijstvelden, bergen en prachtige natuur. Zelfs een blik geworpen op de zee! We kwamen aan bij Bahay Tuluyan, een opvanghuis voor straatkinderen. We konden meteen mee lunchen, en zagen hoe de kinderen gulzig meerdere borden rijst naar binnen werkten. Een soort overlevingsdrang, zo concludeerden wij. In de presentatie die we daarna kregen van een een Australische vrouw die daar werkte werd dit nog duidelijker. De kinderen die in Bahay Tuluyan zitten wonen daar omdat ze erg arm zijn of wanneer het niet veilig is bij hun ouders. Het hele systeem wordt bij de hulpverlening betrokken, ouders dus ook. Zodra de kinderen en de ouders er klaar voor zijn kan het kind terug naar huis of op zichzelf wonen. Het doel van het centrum, zo vertelde de vrouw mooi, is om overbodig te zijn. We werden bewust gemaakt dat kinderen geen toeristische attractie zijn en dat we dus geen foto's mogen maken waarop kinderen herkend kunnen worden. Heel goed dat ze dit aangaven!
Na de presentatie kregen we een toneelstuk te zien van een meisje van 18 en een jongen van 21 die zelf in de sloppenwijken hebben gewoond. Het verhaal begon met het meisje: ze moest een afweging maken of ze water ging halen of vies naar school ging. Op school moest ze geld betalen voor een toets. Omdat ze geen geld had ging ze bedelen en stond ze voor de keuze: 10 peso voor rijst of 5 peso voor lijm. Met rijst heeft ze even geen honger meer, door lijm te snuiven vergeet ze heel de dag haar honger en pijn. De keuze is hierin snel gemaakt.. De twee worden opgepakt door de politie en in de gevangenis gestopt. Als ze ontsnappen besluiten ze het anders te doen, en het stuk eindigt dan ook met een rap over het breken van "the chain of poverty". Ontroerend, ik had een brok in mijn keel. De elementen waren waargebeurd, de jongen die het speelde was zelfs 25 keer opgepakt en weer ontsnapt. De regering maakt de straten dan "schoon" van straatkinderen en plukt random kinderen van de straat. Bahay Tuluyan zet zich in voor deze kinderen en probeert hier wetten aan te verbinden, want eigenlijk is het kidnapping..
Na het toneelstuk hebben we een rondleiding gehad en zijn we naar onze kamer gebracht. Geen douche, nou goed een dagje niet douchen dan. Daarna met de kinderen gegeten, die heel bijzonder gedrag vertoonden. Ze waren erg aanhankelijk terwijl ze ons niet kenden en wij reageerden wat terughoudend omdat het niet de bedoeling was dat we veel fysiek contact zouden hebben. Dit wilden wij ook niet, aangezien wij de dag erna weer weg zouden gaan en wij geen echte band met hen op wilde bouwen. Na het eten gingen we daarom naar onze kamer waar we werden opgeschrikt door gegil van Nikky: bij hen in de kamer zat een mega grote spin. Geen grap: even groot als mijn hand, misschien zelfs nog wel groter. Onze gids heeft hem naar buiten gejaagd, hulde! Na een lange, warme (geen airco) nacht hebben we 's ochtends de kinderen naar school begeleid. Daarna hebben we bankjes geschilderd en verder gewacht tot we weer weg konden eigenlijk, niet zo'n groot succes dus. Maargoed, je moet alles eens meegemaakt hebben hè.
Bij thuiskomst heerlijk gedoucht (was nodig!) en uiteten geweest bij een die dag geopend tentje. De halve kaart was nog niet op voorraad maar uiteindelijk mega lekker gegeten. Ze waren zo blij met westerling dat we op foto's moesten en op hun facebook en instagram zijn beland (zie CaffeLaTea)!

Woensdag zouden we een lange, leuke, culturele dag hebben. Onze gids Mila stond helaas vast in het verkeer waardoor we 2,5 uur later vertrokken. We zijn bij een kerk naar binnen geweest waar net een lijkwagen kwam aanrijden. Heel openbaar allemaal net als de bruiloft die we eerder hadden gezien, vreemd als je dit vergelijkt met Nederland waar alles privé wordt gedaan.. Daarna naar Intramuros, het historische gedeelte van Manilla, waar we een beetje hebben rondgelopen en geluncht, vrij weinig gezien. Toen zouden we naar Chinatown gaan maar als wij zelf niet de torentjes hadden gezien hadden we niet geweten dat we erdoorheen waren gereden. Want ineens waren we in Pandacan, een district in Manilla. Een lieve, wat oudere man, Sixto Carlos, gaf ons een rondleiding door het district. Hij was zo gepassioneerd, heel aandoenlijk! We hebben veel geleerd over de geschiedenis en na afloop heerlijk gegeten bij hem thuis. Toch nog een leuke afsluiting van een ietwat mislukte dag!

De laatste dag in Manilla wist niemand wat we nou precies gingen doen. Na twee jeepneys en een tricycle kwamen we in een piepkleine woonkamer van een huisje in een soort sloppenwijk gedeelte. Vrouwen van een emancipatie beweging die ook lid waren van de politieke partij waar we eerder zijn geweest heetten ons welkom in hun gemeenschap. We kregen van hen een rondleiding door de sloppenwijk. Mega indrukwekkend hoe die mensen leven. Sixto Carlos had ons woensdag verteld over het illegaal en niet zuiver aftappen van water, en nu hebben we het met eigen ogen gezien. Aan de hoofdleiding worden andere leidingen bevestigd wat niet helemaal goed gebeurt. Als door hevige regenval het water hoog komt te staan (lees: tot bijna alle huizen in de wijk volledig onderwater staan) wordt het water in de hoofdleiding vervuilt met uitwerpselen en andere rotzooi waardoor iedereen vies water heeft. Gevolg: heel veel zieken, geen geld voor medicijnen en dus verspreiden ziektes zich snel in zo'n wijk waar iedereen op elkaar woont en waar gezinnen van gemiddeld 6 kinderen dicht op elkaar wonen..
In het hart van de wijk heb ik ons als groep voorgesteld aan de gemeenschap en hebben we een discussie gehad over vrouwenrechten, onderwijs en seksuele voorlichting. Heel de wijk was uitgerukt om ons te zien en te horen hoe de dingen in Nederland gaan. Na afloop hadden ze voor ons gekookt, en al het eten werd op van bananenbladeren gemaakte placemats gelegd. Iedereen at met zijn handen. Omdat we allemaal niet helemaal lekker waren en met het oog op hygiëne (de bereiding en het met niet hygiënische handen eten) hebben we weinig gegeten en vooral de mensen uit de wijk uitgenodigd om te eten.
Toen we thuis waren wilden we eigenlijk met een tricycle door Manilla rijden maar we hadden alle drie geen zin. In plaats daarvan zijn we uitgebreid gaan lunchen (met mega milkshake!) en hebben we tripjes in Cebu uitgestippeld onder het genot van een biertje. 's Avonds naar de ietwat teleurstellende jeepnyebar geweest waar we geen biertje konden bestellen en vrij veel op was, en uiteindelijk vroeg naar bed. De volgende dag ging om kwart over 5 de wekker om naar het vliegveld te gaan voor, jawel, Cebu! Byebye lieve Olangapo en Davao meiden, tot snel!

Toen we aankwamen op Mactan Island, een eiland naast Cebu, zijn we met de taxi opgehaald door onze collega's. Zij hebben ons naar het huis gebracht in Lapu-Lapu city, een stad op Mactan Island. De eilanden zijn gekoppeld door twee bruggen. We kwamen aan in een soort community waar we een beetje van schrokken. Een collega van ons, Ate Jonah (Ate is een soort grote zus, de mensen in de community noemen haar zo) heeft een huisje voor ons laten bouwen met twee kamers. Een kamer is een stukje verderop, ongeveer 50 meter lopen. We hebben dus allemaal onze eigen, splinternieuwe kamer. Na veel wikken en wegen (geen wifi, wel wifi, geen douche maar alleen kraantje met emmer, wel douche, verderop, dichterbij) heeft Malou de knoop doorgehakt en is zij in het kamertje verderop gaan zitten. Deze is iets groter dan de andere kamertjes. Hulde aan Malou! Echt respect. Seline en ik hebben een getal onder de tien gedaan voor het kamertje met douche, fijn voor Seline want zij heeft die kamer nu. Ik slaap op de begaande grond.
We moeten nog even wennen aan het idee dat we in een gemeenschap wonen. Het is eventjes lopen naar de grote straat waar we verwacht hadden te komen wonen. Daarnaast doet iedereen hier alles voor ons waardoor wij ons een beetje bezwaard voelen. Maar we zien dit als een kans. Wie kan nou zeggen dat hij of zij in een echte Filipijnse community heeft gewoond? Inderdaad, bijna niemand maar wij straks wel. De wifi is inmiddels geïnstalleerd op alle kamers dus hebben we na twee dagen niet alleen in Jonah's huis wifi maar ook op onze eigen kamertjes. Daarnaast hebben we allemaal een mooie oude samsung telefoon gekocht met simkaart (onbeperkt sms-en en bellen naar alle mensen met dezelfde provider, jeej! haha) en hebben we de kamers versierd met foto's van thuis. Het wordt steeds meer ons plekje.

Deze week gaan we ons oriënteren op stage. Alle dagen mogen we ergens anders meekijken, waarna we een plan moeten maken over waar we stage gaan lopen en hoe we dit willen invullen. Erg flexibel en in samenspraak dus, super fijn! Ik hou jullie op de hoogte.

Nog een aantal weetjes. Wist je bijvoorbeeld dat:
- Malou en ik ons douchen door water in een emmer te doen en met een schepje dit over ons heen te gooien?
- onze toiletten doorgespoeld moeten worden met een emmer water?
- er veel honden, katten en vooral veen hanen in de community wonen? De hanen worden gebruikt voor hanengevechten, typisch iets Filipijns.
- wij elke nacht wakker worden van de kraaiende hanen en blaffende honden die om ongeveer 2 uur beginnen met hun serenade?
- de mensen hier 's ochtends vanaf 6 uur al harde muziek draaien of zelfs karaoke gaan doen?
- ik mijn eerste 5 kilometer heb gelopen in de bloedhitte? Ik ga waarschijnlijk ook meedoen aan loopjes hier in de buurt!!

Liefs Lisa